Η άνοια είναι ένας αρκετά ευρύς όρος, που αναφέρεται σε μια σειρά από ασθένειες που έχουν ως αποτέλεσμα την προοδευτική υποβάθμιση των νοητικών ικανοτήτων, που εκδηλώνεται αρχικά με αποτυχία βραχυπρόθεσμης, στη συνέχεια μακροπρόθεσμης μνήμης, επηρεάζοντας τελικά τη γλωσσική ικανότητα κάποιου και τελικά επιτίθεται στη γνωστική λειτουργικότητα.
Επηρεάζοντας κυρίως τους ηλικιωμένους - αν και μπορεί να εκδηλωθεί σε νεότερα άτομα - φτάνοντας συνήθως στο επίκεντρό της δέκα περίπου χρόνια μετά τη διάγνωση, η άνοια τελικού σταδίου μπορεί να αποδειχθεί εξουθενωτική για την ικανότητα του ασθενούς να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, με κύρια συμπτώματα που περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
Για το λόγο αυτό θα χρειαστούν βοήθεια για να μετακινηθούν επειδή διατρέχουν τον κίνδυνο να τραυματιστούν.
Φαγητό: Με τα αντανακλαστικά και την κίνηση των μυών να αρχίζουν να αποτυγχάνουν, η κατάποση θα γίνει δύσκολη, ένα από τα πολλά συμπτώματα που ενδέχεται να οδηγήσει σε μεγάλη απώλεια βάρους λόγω της έλλειψης σωστής κατανάλωσης τροφής. πίστευε ότι υπάρχουν επίσης περιπτώσεις ασθενών που υπερβαίνουν το φαγητό. Σε κάθε περίπτωση, το πνιγμό είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα περιστατικά που πρέπει να προσέχετε.
Συμπεριφορά: συνήθως αποδεικνύεται ότι είναι η πιο ασταθής, καθώς οι αλλαγές συμπεριφοράς μπορούν να αλλάξουν πολλές κατευθύνσεις. εξετάζετε τις εναλλαγές της διάθεσης που αλλάζουν μεταξύ τρόμου, ταραχής, σύγχυσης και ακόμη και επιθετικότητας.
Είναι σύνηθες να βλέπουμε ασθενείς σε αυτά τα τελικά στάδια να λικνίζονται μπρος-πίσω, να ταράζονται από ανησυχία λόγω έλλειψης σωματικής δραστηριότητας και ούτω καθεξής. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες δεν είναι κάτι σπάνιο.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τα συμπτώματα που προμηνύουν την κάθοδο του ασθενούς στα τελικά στάδια της άνοιας. Το κλειδί συνήθως βρίσκεται στις γνωστικές λειτουργίες που θα εισέλθουν σε μια συγκλονιστική κατάσταση παρακμής, με τον ασθενή να αποδεικνύεται ανίκανος να εκτελέσει τις πιο βασικές σωματικές εργασίες, όπως το περπάτημα.
Αυτό που έχει ως αποτέλεσμα είναι μια σημαντική αύξηση στην ένταση της απαιτούμενης φροντίδας. Εξάλλου, σε αυτά τα τελικά στάδια ο ασθενής μειώνεται σε κάτι περισσότερο από ένα βρέφος που θα χρειάζεται υπομονετική, συμπονετική και πλήρως εξαρτημένη φροντίδα από έναν ικανό φροντιστή.
Ο θάνατος συνήθως ακολουθεί σε λίγο περισσότερο από έξι μήνες μετά την εκδήλωση των συμπτωμάτων.
Είναι επιτακτική ανάγκη να εξετάσει κανείς το ενδεχόμενο να τοποθετήσει τέτοιους ασθενείς στα χέρια μιας ελεγχόμενης μονάδας φροντίδας όπου είναι πιο πιθανό να λάβουν την καλύτερη δυνατή φροντίδα για αυτούς τους υπόλοιπους μήνες ζωής. Δεν πρέπει να υποτιμάμε την προσπάθεια που απαιτείται για τη φροντίδα ενός ασθενούς με άνοια σε αυτά τα τελευταία στάδια, με τους ίδιους τους φροντιστές να ενθαρρύνονται να βρουν βοήθεια όπου χρειάζεται για να αποτρέψουν τις κρίσεις κατάθλιψης.