Dementie is een vrij brede term, die verwijst naar een aantal ziekten die resulteren in de progressieve achteruitgang van de mentale vermogens, die zich aanvankelijk manifesteren met een tekortschietend kortetermijngeheugen, daarna een langetermijngeheugen, dat uiteindelijk het taalvermogen aantast en uiteindelijk de cognitieve functionaliteit aantast.
**Dementie in het eindstadium treft vooral ouderen – hoewel het zich ook bij jongere individuen kan manifesteren – en bereikt meestal ongeveer tien jaar na de diagnose de kern.
Daarom hebben ze hulp nodig bij het verplaatsen, omdat ze het risico lopen zichzelf te verwonden.
Eten: Nu reflexen en spierbewegingen beginnen te falen, zal slikken moeilijk worden, een van de vele symptomen die waarschijnlijk zullen leiden tot bruto gewichtsverlies als gevolg van een gebrek aan goede voedselconsumptie; dacht dat er ook gevallen zijn van patiënten die te veel aten; Hoe dan ook, chocking is een van de gevaarlijkste gebeurtenissen waar je op moet letten.
Gedrag: dit blijkt meestal het meest vluchtige te zijn, aangezien gedragsveranderingen allerlei richtingen op kunnen gaan; je kijkt naar stemmingswisselingen die wisselen tussen angst, opwinding, verwarring en zelfs agressie.
Het is gebruikelijk om patiënten in deze laatste fase heen en weer te zien wiegen, te wiebelen van rusteloosheid als gevolg van een gebrek aan fysieke activiteit, enzovoort. Hallucinaties en wanen zijn niet zeldzaam.
Het is belangrijk om de symptomen te begrijpen die voorspellen dat een patiënt in de laatste fase van dementie terechtkomt. De sleutel ligt meestal in de cognitieve functies die in een schokkende staat van achteruitgang zullen belanden, waarbij de patiënt niet in staat blijkt de meest elementaire fysieke taken uit te voeren, waaronder lopen.
Het resultaat is een aanzienlijke piek in de intensiteit van de benodigde zorg; In deze laatste stadia wordt de patiënt immers gereduceerd tot weinig meer dan een kind dat geduldige, meelevende en volledig afhankelijke zorg nodig heeft van een capabele zorgverlener.
De dood volgt gewoonlijk iets meer dan zes maanden na de manifestatie van de symptomen.
Het is absoluut noodzakelijk dat men overweegt om dergelijke patiënten onder de handen van een doorgelichte zorginstelling te plaatsen, waar de kans groter is dat zij de best mogelijke zorg zullen krijgen gedurende de resterende maanden van hun leven. Men mag de inspanning die nodig is om in deze laatste fase van de zorg voor een dementiepatiënt te zorgen niet onderschatten, waarbij zorgverleners zelf worden aangemoedigd om waar nodig hulp te zoeken om depressies te voorkomen.