Η άνοια, είναι μια κατάσταση που περιλαμβάνει ένα άτομο που χάνει τις γνωστικές του ικανότητες που είναι κληρονομικό. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το ίδιο με τα τυπικά επίπεδα γνωστικής αποσύνθεσης που αποτελούν μέρος της διαδικασίας ωρίμανσης. Κάθε τόσο η άνοια μπορεί να έχει δυναμικό αντίκτυπο λόγω ασθένειας ή βλάβης. Από την άλλη πλευρά, μπορεί επίσης να ολοκληρώσει αυτό που έχει ξεκινήσει εάν ο πάσχων έχει υποστεί βλάβη στο μυαλό του. Τα περισσότερα περιστατικά άνοιας εμφανίζονται σε πιο εγκατεστημένα άτομα, παρόλο που μπορεί να συμβεί πριν από την ωρίμανση και αυτό είναι γνωστό ως άνοια άμεσης έναρξης.
Στο πρώτο στάδιο, το άτομο έχει μια ελεγχόμενη εξασθένηση της μνήμης, παρεμποδίζεται η εστίαση και μια διευρυνόμενη τάση για κόπωση και ανησυχία. Απλά μια σαφής απογοήτευση της μνήμης μπορεί να παρατηρηθεί για ένα ή δύο χρόνια ως αποτέλεσμα της μέτριας μέτριας εξέλιξης της ασθένειας.
Από την άλλη πλευρά, παράξενα επεισόδια συμβαίνουν προοδευτικά, που δικαιολογούν ανησυχία. Για παράδειγμα, ένας συνειδητοποιημένος επιχειρηματίας αφηγείται μια πειστική, αλλά ψεύτικη ιστορία γύρω από μια δόλια συναλλαγή που περιλαμβάνει μια κοόρτη, ή μια πρόχειρη ηλικιωμένη υπηρέτρια που τσακώνεται με τους γείτονές της. Τα ζητήματα λόγου στα αρχικά στάδια συνήθως περιορίζονται σε διαλείποντα προβλήματα στην εύρεση λέξεων. Η τεχνοτροπία μπορεί να προσαρμοστεί αναγνωρίσιμα.
Στο δεύτερο στάδιο υπάρχει μια περαιτέρω κατάρρευση, η οποία είναι ιδιαίτερα εμφανής γύρω από χρήσιμες κοινές ικανότητες. Σε αυτό το στάδιο, το σπίτι αρχίζει να υποθάλπει μια ταπείνωση, καθώς το άτομο δεν είναι πλέον έτοιμο να χρησιμοποιήσει το πλυντήριο ρούχων και την ηλεκτρική σκούπα. Συγκρίσιμες ελλείψεις που συμβαίνουν στο εργασιακό περιβάλλον έχουν την τάση να οδηγούν σε πρόωρη συνταξιοδότηση.
Εμφανίζονται νευρολογικές ανωμαλίες. Για παράδειγμα, το 5% των ατόμων δημιουργεί επιληψία και άλλες νευρολογικές παθήσεις μπορεί να φαίνονται, για παράδειγμα, δυσπραξία (πρόβλημα στην εκτέλεση εργασιών που υποχρεώνουν τις ικανότητες λεπτής μηχανής) και αγνωσία (ατυχία της ικανότητας διάκρισης ή αναγνώρισης προσώπων ή αντικειμένων).
Το ντύσιμο μπορεί να γίνει σταδιακά ενοχλητικό, με ρούχα τοποθετημένα από πίσω προς τα εμπρός, ένα δεξί χέρι ενσωματωμένο στο αριστερό μανίκι ή μια προσπάθεια να βάλετε το χέρι μέσα από το μανίκι αντί για το μανίκι στον ώμο.
Η σύγχυση στο χώρο και στο χρόνο γίνεται εμφανής και το άτομο αρχίζει να χάνει την πορεία του στο φυσικό περιβάλλον. Δεν μπορούν να πουν την ώρα ή να ονομάσουν την ημέρα ή την ημερομηνία. Ο λόγος προκαλεί την αύξηση και το άτομο φαίνεται να αρπάζει λέξεις, να λέει λάθος λέξεις, να επαναλαμβάνει ατελείωτα μεμονωμένες συλλαβές ή μέρη λέξης.
Η σύνθεση επηρεάζεται επίσης και οι λέξεις έχουν την τάση να γράφονται λανθασμένα και μέρη λέξεων αντικαθιστούν άλλα. Η αδυναμία του λόγου συνδέεται με την ταυτόχρονη απογοήτευση για την κατανόηση του λόγου των άλλων. Η ατυχία της μνήμης προχωρά και αρχίζει να ενσωματώνει καθυστερημένες και απομακρυσμένες περιπτώσεις στη ζωή του ατόμου.
Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο όλη η μαθησιακή ικανότητα εξασθενεί τρομερά.
Υπάρχει εκτεταμένη νευρολογική ανικανότητα, με πιθανότητα ημιπάρεσης (έλλειψη στη μία πλευρά της σωματικής διάπλασης), μειωμένο μυϊκό τόνο και ένα ευρείας βάσης και επισφαλές βήμα. Η προνοσηρή ταυτότητα αποκαθίσταται πλήρως από μια τρελή και τρομερή αρπαγή. Χάνεται κάθε ομοιότητα αλληλογραφίας και οι ασθενείς παραμελούν να διακρίνουν τις οικογένειες, τους συντρόφους ακόμα και τον εαυτό τους. Ο λόγος εκτοπίζεται από τη γλωσσική αφασία (ασήμαντες σειρές λέξεων ή συλλαβών) και προς το τέλος της ζωής, το άτομο χάνει κάθε ομοιότητα ταυτότητας και γίνεται ανορεξικό, ακράτεια και δημιουργεί συσπάσεις εξαρτημάτων χωρίς ικανοποιητική πρόβλεψη.